Główna bohaterka półelfka Mojmira zgłębia tajniki szermierskiego fechtunku, dzierżąc w swych wyjątkowych dłoniach niezwykłą karabelę wzorowaną na polskiej szabli, najznakomitszej z białych broni, jaką miał zaszczyt gościć ten świat.
Wszechobecna we wszelkim istnieniu magia wyciągnie swe niewidzialne dłonie po wybrane istoty, którym pozwoli na odkrycie swoich tajemnic i poznanie magicznych, często nieoczywistych mocy ukrytych w prastarej kniei.
Powieść czerpie garściami ze słowiańskiej mitologii oraz rodzimego bestiariusza, jak i z klasycznego kanonu fantasy ukazującego dostojnych, wyniosłych, długowiecznych elfów, silnych, barczystych, pewnych swej nieomylności krasnoludów oraz szlachetnych lub podłych ludzi, czy potężnych czarnoksiężników.
Wojna, rasizm, pogarda wobec inności są historyczną kalką doświadczeń między innymi naszego kraju i narodu, rozrywanego przez wojenne, tak niszczycielskie zawsze konflikty, które w obecnych czasach zdają się być, o przewrotny losie, tak bliskie i aktualne.
Powieść została spisana jeszcze przed wojną w Ukrainie, lecz tak jak na kartach książki, ratunek dla protagonistki przyszedł od zielonowłosej, magicznej istoty Brzeginii, tak miejmy nadzieję i pokładajmy wiarę w to, iż również ta Brzeginia, słowiańska bogini spoglądająca z góry charakterystycznej i okazałej Kolumny Niezależności na Placu Niepodległości w Kijowie nie jest tylko przypadkiem.
Niechaj przyniesie bratniemu nam w słowiańskim rodowodzie narodowi upragnioną wolność i niepodległość. Oby wyciągnięte tak z życia, historii oraz powieści wnioski i odwieczne prawdy budowały godny istot rozumnych świat, pełen pokoju i dobrobytu, wolny od wojny i pogardy.